Over Herman

De handtekening van Herman van den Broek

“Felle kleuren zijn opvallend voor het werk van Herman van den Broek, maar toch is hij meer een tekenaar dan een schilder. Krachtige lijnen en vierkanten vormen bijna altijd de hoofdzaak van zijn werk. Dat geldt niet alleen voor de abstracte werken, maar ook voor de figuratieve. Een landschap, een stier en een dorp lijken in de ogen van Herman in de eerste plaats uit lijnen en vierkanten te bestaan. De lijnen zijn vaak zwart gemarkeerd, zoals in vrijwel alle Spaanse werken te zien is. Maar ook een forse strook plakband kan een scherpe lijn vormen. Aan deze lijnen herken je het werk van Herman, het is als het ware zijn handtekening.

Zodra Herman met andere mensen en gebouwen in aanraking komt, lijkt zijn ziel wel mee te veranderen. Daardoor is hij in staat een kunstwerk te maken dat vanzelfsprekend past in de omgeving waar het komt te hangen of te staan. Zijn werkwijze doet denken aan een kok die voor een nieuw gerecht op zoek gaat naar een verrassende combinatie van ingrediënten. Op dezelfde manier combineert Herman verschillende stijlen en materialen om tot een heel nieuwe vorm te komen. Zijn atelier is zijn proeflokaal.

Het werk van Herman heeft raakvlakken met het figuratieve werk van Picasso maar ook met het puur abstracte van Tapies. Ook Picasso was vooral een tekenaar, die bovendien ook allerlei stijlen heeft uitgeprobeerd. Herman is zeer geïnteresseerd in de pré-Colombiaanse kunst. Dat is niet verwonderlijk als je bedenkt dat de Colombiaanse afbeeldingen van de zonnegod geheel uit hoekige vormen en lijnen bestaan.”

Op zoek naar het niets

“Ik ben op zoek naar de eisprong, het oergevoel, het niets, de absolute leegte. Om daar te komen gebruik ik allerlei vormen en technieken.” Het niets, de totale leegte, is per definitie onzichtbaar, ongrijpbaar en onvoorstelbaar. Hoe sober het woord, de vorm of het kleurgebruik ook is, het is altijd te veel. En toch blijf ik zoeken naar een manier om het gevoel dat het niets oproept af te beelden. Dat gevoel heeft te maken met oneindigheid. Ik wil de toeschouwer meenemen in dat beeld, er deelgenoot van laten zijn. In mijn kunstwerken zijn vaak vierkanten te zien, want ik denk dat die vorm de leegte het beste kan weergeven. Heel dicht bij het niets komen ook landschappen die net ontstaan lijken te zijn. Zo geeft IJsland het gevoel alsof het zojuist uit de zee verrezen is. En het zinderend hete Spaanse binnenland lijkt nog niet eens afgekoeld te zijn. In dat soort landschappen voel ik me bovendien zo nietig en klein dat de omgeving oneindig groot schijnt. Ook de oerknal, die aan het begin van het heelal staat, en op kleinere schaal het embryo, staan dicht bij het niets: ze zijn er net aan ontsproten. Ik voel me in deze zoektocht sterk verbonden met wetenschappers die proberen te berekenen hoe de wereld is ontstaan en weer zal verdwijnen. Het is een onmogelijke zoektocht, maar juist die machteloosheid blijkt een sterke drijfveer te zijn.